Ghost Train Haze #1 (GTH#1) to ten typ sativy, o której mówi się krótko: moc i przejrzystość. Nosi znamiona współczesnej selekcji na „czystą energię” i wyrazisty bukiet. Zanim w ogóle poznasz nazwę, zapach zdradza rodowód: świeży, lekko elektryczny, z kadzidlanym ogonem. Nie jest to deser — to turbo-Haze w najlepszym wydaniu.
Dlaczego akurat „#1”?
Bo właśnie ta linia uchodzi za najczystszy wyraz profilu Ghost Train: spójna sygnatura aromatu, wyraźna sativowa architektura i charakter, który trudno pomylić z czymkolwiek innym. „Jedynka” to punkt odniesienia w rozmowach o GTH — reszta wariantów krąży wokół niej.
Jak wygląda – notatnik botaniczny
Pokrój: smukły, sativowy, z tendencją do tworzenia „wieżyczek” i dłuższych, napakowanych kielichów.
Kielichy: wyraźne, gęsto oszronione trichomami o szklistym połysku; przy niektórych fenotypach lekki foxtailing to nic niezwykłego.
Słupki: od kremowo-białych po miodowo-rdzawe ku końcowi dojrzewania.
Barwa: żywa zieleń przechodząca w oliwkę; antocyjany rzadziej grają pierwsze skrzypce niż w „fioletowych” liniach, ale zdarzają się chłodne akcenty przy dojrzałości.
Na sucho: struktura zwarta jak na sativę, wyraźnie kwiat > liść, dobre „przyjęcie” w młynku.
Trichomy w GTH#1 lubią osiadać jak mikro-lód. Pod szkłem główki gruczołowe tworzą równy, lśniący dywan.
Aromat i smak – terpinolen na prowadzeniu
Nos GTH#1 to podręcznikowy terpinolen: świeżo-zielone nuty, oddech cyprysu/jałowca, do tego żywiczna sosna (pinen) i cytrusowa krawędź (limonen). W tle przewijają się białe kwiaty (linalol/ocymen) oraz pieprzny cień (kariofilen).
Na języku – wytrawnie-cytrusowo, z czystym, długim finiszem; po zmieleniu pojawia się krótki, słodkawy błysk, lecz ogólna kompozycja pozostaje rześka i „powietrzna”.
Jak „niesie” – prosto, po growerowemu
Opis zbiorczy bywalców jest spójny: szybki, krystaliczny start mentalny (jasność, ukierunkowanie), następnie poszerzenie percepcji – kolory jakby bardziej świecą, tło dźwięków układa się w porządek. Na ciało wchodzi lekkie rozprężenie, bez ciężkiej kotwicy. To rakieta w górę, bez turbulencji. Odbiór jest indywidualny – mówimy językiem sensoryki.
Terpeny i fenotypy – gdzie GTH#1 lubi się rozjechać
Tor „las/kadzidło”: terpinolen + pinen na froncie; zapach czysty, iglasty, z wyraźnym „powietrzem”.
Tor „cytrus/kwiat”: limonen + linalol/ocymen; aroma bardziej soczysta, czasem z delikatną, białokwiatową aurą.
Słodycz: zwykle symboliczna — profil pozostaje wytrawny i lekko pieprzny.
Lista najczęstszych cząstek: terpinolen, pinen, limonen, ocymen, kariofilen, czasem linalol i humulen.
Jak rozpoznać dobrą partię – punkty kontrolne
„Szklisty” frost: równy połysk, brak matowych łat.
Test młynka: po zmieleniu nos robi się głośniejszy, ale nie „zielony”; wylatuje cytrus i las, zostaje kadzidlany ogon.
Calyx > leaf: czysta masa kwiatowa, liść cukrowy ograniczony do minimum.
Dotyk: lepka, tłusta żywica, ale struktura nie zamienia się w „kamień”.
To punkty estetyczne — fenotypy mają prawo do własnych niuansów.
Uwaga „botaniczna” o charakterze materiału
GTH#1 to sativa o wysokiej „przepustowości” aromatu – w czystych, przewiewnych warunkach jej nos idzie w kierunku cyprys–sosna–cytrus zamiast nieokreślonej zieleni. To linia „na dzień”: klarowność, dynamika, przestrzeń.
Dla kogo jest Ghost Train Haze #1?
Dla miłośników nowoczesnych sativ: jasnych, energetycznych, z charakterem Haze podanym w wersji „hi-res”. Dla tych, którzy w bukiecie szukają terpinolenowego świeżego powietrza i czystej, iglastej elegancji zamiast deserowej słodyczy. Dla kolekcjonerów ceniących równe pokrycie trichomów i konsekwencję profilu.
